mercoledì 9 dicembre 2015

Cando mi frimmo...











Cando mi frimmo…


Cando  mi frimmo  su sero pasende
abbaido  s’orizonte  chi est  cue,
e-i su sole chi  s' est imbelghende
in segus  de sos montes e   una nue;
s’aera  paret, a fogu brujende
 ischentiddas  d’isteddos  fue fue,
luego s’acerat sa luna
e mi saludat  “a tie bona fortuna”.

Est tando..  chi  eo tot’ in d’ una
m' intendo de su mundu imperadore,
sa mente de miseria geuna
e in coro no bi carpit    dolore .
Ingiustiscias no nde bido mancuna
isoltas in  natura.. e in  amore,
totu mi paret fatu a pinzellu
su mundu.. dae sa manu 'e Rafaellu.

Ue arrivit  forza  ' e fantasia
si bivent dies chena tempus malu..
totu  paret su mundu in armonia

est tando chi lu coglio in poesia

Posca de meda tempus, pesso 'alu
chi 'etzesa .. est paris a pitzinnia.

Nessun commento:

Posta un commento