erigà !! Cando sa limba sarda at a mancare...

erigà !! Cando sa limba sarda at a mancare...

^^^^^
Sa limba sarda sighit s’ avventura
ne pius nen mancu d' antigos talentos,
non si faghet casu e nen cura
pessende de los aer in testamentos.
Sa veridade chi pagu nos durat
est si peldimus s’ aizu e sos ammentos,
cando a palas nos amus a boltare
at esser tropu taldu a los chilcare.
Ite narran sos frutos de sa terra
chi naschen chena numenes locales,
tancados intro de una serra
chena sabore e totu eguales.
Seadas su mele non las ammerrat
ca no b’ at pius frores pro sas abes ,
totu paret chi siat dezisu
limba.. sabore e colore prezisu.
Sas ‘acas prima totu numenadas:
“Mare pienu, Amorosa e Deus che siat”,
como in sas istallas cunfinadas
isetan chi su manigu lis dian.
Paren dae sas frabbicas frommadas
no s’ ischit si sun mortas o sun bias,
non b’ at meidu pius de las truvare
sa pasculia no l’ ischin mastigare.
Erigà.. fit sa bogh’ e su pastore
pro truvare s’ elveghe e tota s’ ama,
mesulanedda de biancu colore
totu a numen una pro una giamat.
De picarolas, marrazos.. su rumore
s’ anzone chi belidat a sa mama,
sun sonos chi pienan d’ armonia
sas baddes e sos montes d’ idda mia.
Sos cantos e sos gosos de zilleri:
Cocera chin Ciddoi e Caltapedde,
sos contos chi si faghian deris
parian apaltenner a sa pedde.
Como no s’ ischit pius inue che ferit
inutile chi abboigh’ e nde faedde,
su mundu paret unu e restat gai
naran: “in segus no si torrat mai”