Sa note de Santu Larentu
In not’ e oe de Santu Larentu
su deghe de austu fin’ ocanno,
bidimus lughes lestras che a bentu
chi da’ u’ enin 'alu mi dimando.
Passadu mesanote pius atentu
un’ ojada mirada che lis mando,
chelzo avereguare si est gai
chi naran : disizos et arguai.
Sa prima ch’ ido est un’ ischintidda
ch’ aparit fuende che coete,
falat lestra aculziend’ a bidda
che pische ch’ est fuidu a sa rete.
Poi l’ido in sa Giura d' Osidda
comente cando mai mi l’isete
morit inie apena poi naschida
‘ue si falat bi brotat sa vida.
Difatis prima de si cossumire
ojos apo tancadu pro un’ iscuta,
e in su mentres su meu pedire
at fatu prima ch’ issa si ch’est ruta.
Apo pessadu de poder ischire
si terra est in subras o suta,
chi nos dat s'alimentu et briu
“inue sa foza nd’ essit dae su chiu?”
De custa cundiscione sa natura
nde faghet regula prezisa.
no l’interessat de ponner pastura
‘ue mala pianta b’est assisa.
Su ramine si faghet cobeltura
de terra chena idea prezisa,
‘ue s’ omine seminat su ‘entu
coglit tempesta e in coro trummentu.
Semene ‘onu d’at bonu frutu
cando in terrinu bonu est piantadu,
comente criadura ‘e late sutu
fin’ isse leat su ch’at imparadu.
Ma si pro casu in pelcia ch’ est rutu
a bias resessit pius de semenadu,
dipendet dae sa sorte o sa fortuna
si naschid’ est in mala o bona luna.
Nessun commento:
Posta un commento