sabato 10 ottobre 2015

Faeddu chin Anghelu…
















Faeddu chin Anghelu…


Sos annos sun passende  in poesia
dae cando  m’ as abbeltu s’isperaglia,
no isco si est sa tua o sa mia
custa musa ch’ isparat a mitraglia.
La gito  fatu , sempre est imbia
‘ue ponzo   passu bi restat sa raglia,
paret  su cane de  totoi  masedu
mi sighit chena m’ esser de impedu.

Onzi  mamentu  lu coglio  in sa nella
de sas siendas  bene costoidas,
totu remonzo  in sa rima bella
pro  daer ammentu a chie non las at bidas.
Sun  atimos  de lughes  chi s’istella
lassat  in su coete.. poi  finidas,
prima  chi  si ch’ imbelgat in s’eternu
nde l’ogo a foras  dae  cuadu  internu.

A bides cant’ est  donosa sa vida?
Cantos fiores naschen dae su dolu,
pariat d’esser  solita  atrivida
de poder dare a tie  cossolu.
Chin   cosa  mai apida ne bida
unu manzanu  chin  penseri solu,
de ponner su piantu in  cuss’ ispera
chi nos  at  dadu  nuscu e vida vera.

Custu manzanu, dae  Padre Luca
in su libberu tou ,  sempre presente,
ap’ idu  cantu tue   li das buca
a s’ animu rebelle .. impenitente.
A bias fatu su logu si tucat
e cantat  vida ermosa  pro sa zente,
posca  tot’ in d’unu chilcat  cuntentu:
cussu divinu, intro ’e su cumbentu.

Cant’ est  trista, tantu  soberana
est  s’istadea  chi cheret  pirone,
no b’at  nudda  chi bivat in chitana
ca che lu leat  primu bulione.
Zeltu piaghet  vida bella e sana
ma pustis  cheret  finas  millione,
non bastan mai  in vida  disizos
comente paris  ‘enin sos fastizos.

Cando t’ ap’ idu  in sa cunferentzia
s’ atera die ,  in s’ oru  ‘e  Casteddu,
chissà cant’ as patidu suferentzia
chi t’at leadu  corpus e cherveddu.
E puru dae s’ ojada  in  elocuentzia
 ap’ idu a tie   comente piseddu
chi gighet  su mundu in pramm’ e manu
e no connoschet  malaid’ e sanu.

Bella  a Nostra Segnora .. presentada
chin s’ umilesa tua l’as fatu donu,
faladu nd’ as sas penas dae Patada
pro las  porrire a Issa  in abbandonu.
Segura est  sa grascia chi ti dada
ca ischit cantu s’ animu est bonu,
tantu est bonu  cantu est  cumbatente
cuntra  sos males chi ferin  sa zente.

T’ ammento cantu t’ ap’ imbidiadu
nadende a tretu longu  in abba ’e mare,
no ammento ’e t’ aer mai suberadu
in  artes  de sa vida o su giogare.
Sempr’ onzi cosa  a seberu leadu
e frutu bonu  as gitu a madurare.
De una cosa, però  bissa est mia:
"d’ isterrer versos   in sa poesia."



Nessun commento:

Posta un commento