Niune..

Niune….

Sa musa mia si narat Niune Ca mi gighet fatu che cateddu Ligadu pes e manos chin sa fune Sa mente m’at leadu e su chelveddu Podet esser de Bitti o de Orune De Arzana.. Orgosol’ o Casteddu Sol’ issa ischit ‘ue tocat su coro.. Lacanas de Ozastra e de Nugòro. Niune s’ at postu pro improvelzu E bivet fatu sas baddes e montes Sos buscos de nanzola e de suelzu Sun suos.. sos amenos orizontes. De prata gighet fatu s’ istelzu Garrìgu de bellura in donzi fronte Brincat subr’ e nues e sa luna Che issa non ap’ idu mancuna. Dimando a Niune “ue ses?” Rispundesi: “sempre ti so presente.. Non bides ti gito suta e pes Ca ses de mie solu dipendente. De me connosches custas cosas tres: Su coro.. s’ anima e sa mente as custu .. però mi faghes pena Ca non connosches de mene carena”. Niune connoschet de me s’ amante Ca issa est colore trasparente Bolat totue che lebiu aliante Finas in sas intragnas de sa mente In s’aera la bido ‘asì custante S’ alenu de a issa in sa currente Iss’ est Niune impossibil’ amante Comente Beatrice fit pro Dante A cando pesso: “mi mancat s’ ispiru” Accolla ! chi s’ apparit a s’ istante “Lea versos in rima.. sun a biru Intro sa broca mia bene bundante” Passadu su nelvosu e s’ airu Torro in cuss’ istadu estasiante Isolvo totu sos nodos de fune E ponzo in poesia a Niune.


Peppe Montesu 

Niune t’at leadu in cunsidera
Ti juchet afranzadu notte e die
T’intrat in conca semper rie rie
Paret ti vattat una primavera
Tue versos ispannas in s’aera
Chi sunu issos de ispantu a mie
fiores sun de campu in poesia
chi dat Niune a tie solu ebbia
.
Niune a tie leat manu manu
Ti ponet alas e volas tottue
Non bi at monte ne in chelu nue
Chi firmet custu tuo volu arcanu
Luminosu che sole su manzanu
Continu istas chin issa sue sue
Mai Niune ti lassat istare
chin issa ses tottue in chelu e mare