t’ est chi dat ispir’ a sa bellesa?

It’ est chi dat ispir’ a sa bellesa?

Fiores chi coloran donzi logu
dades amenidade a sa bisura,
sos elementos de s’abb’ e su fogu
de sa natura gosu e disaura.
Cando disastros faghen pro ilfogu
gulp’ e sa zente chi no nd’ at paura,
s’ issos si lean chin grabbu e rispetu
totu nos torrat chin menzus isetu.

It’ est chi dat ispir’ a sa bellesa?
Sos ojos.. chi no ant brama peruna,
li bastat cuss’ incantu chen’ ispesa
pro narrer “so tochende sa luna”.
Cando si pessat chi issa l’ as presa
pro tene totu, atere mancuna,
est tando chi si ‘oltat sa natura
cuntra sos zegos chi issa non curan.

Bellu, gentile, affabile e amante
est presente s’ alenu de sa vida,
ti giamat a costazu in d’ onz’ istante
e narat: “issa cheret bivìda”.
Si ’spiru ‘e sa bellesa as custante
dae su mamentu apena l’ as bida,
ti paret totu cantu pius giucundu
e gai cuntentu li giras in tundu.

It’ est chi dat ispir’ a sa bellesa?
Sos ojos, sa fregura o sa postura?
Totu est bellu si b’ at nobilesa
in s’animu e coro in ermosura.
Siat a prim’ edade o betzesa
semper in fatu bellesa nos durat.
Cando s’ amore aparitzat sa mesa:
est tando..! dat ispir’ a sa bellesa.